Hvað gera bændur nú?

Synd að stúlkurnar sátu ekki á strák sínum þar til lagabreytingin var um garð gengin.   

Svíar hefðu aldrei látið snúa svona glatt á sig.


mbl.is Grunur um að erlendar vændiskonur hafi starfað í Reykjavík
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Slóttugar hugrenningar piparjúnku

"It requires a very unusual mind to undertake the analysis of the obvious."

A. N. Whitehead

Ég móttek í sífellu hálfgerð hótunarbréf frá honum Christian Carter. Hann heldur úti vefsíðu um þá klæki sem konum er nauðsynlegt að ástunda, ætli þær nokkru sinni að krækja í karlmann og uppskera sokkaþvott á sunnudagskvöldum að launum.

Ég er svolítið hrædd við þennan mann, en þó ekki nánda nærri því eins skelkuð og þegar ég les subject línurnar hans í pósthólfinu mínu.

"How women scare their soulmate away" stóð í bréfi frá honum sem ég móttók í síðustu viku. Lömuð af ótta við að glata væntanlegum lífsförunaut lokaði ég samstundis augunum, bar fram einlæga ósk í hljóði og opnaði svo dýrðina.  

"If you have finally met Mr. Right, would he end up falling in love with you and want to STAY?"

Ég geri samstundis ráð fyrir því.

"Or would he leave once he got close to you?" heldur Christian Carter áfram.

Kalt vatn milli skinns og hörunds. Af hverju hefur spurningin aldrei hvarflað að mér? 

"If you arent 100% certain about how you´ll make the right man feel when he comes in to your life ..." staðhæfir Christian mjúkmáll "or you´ve allready had the right man come into your life and then leave, then you need to read this special letter I´ve written for you right now:"

Undir þessum orðum er slóð á vefsíðu, sem væntanlega inniheldur umrætt bréf sem Christian hefur í fullri einlægni eflaust skrifað til mín. Ég þori ekki að opna bréfið. Hvað stendur í því? Bíða mín kynni við einhvern ofurfola sem veður í konum af öllum gerðum? Mun honum leiðast einlægt atferli mitt þegar á hólminn er komið? Er mér nauðsynlegt að beita klækjum til að öðlast þann eftirsótta rétt að mega gera honum ýsu í soðið á sunnudögum?

Ringluð á svip loka ég bréfinu og ákveð að geyma þessar hugleiðingar að sinni. Fletti áfram gegnum subject línur og rek augun í stjörnuspánna mína.

"Picses: Do whatever is required of you" staðhæfir setning dagsins.

Fate has spoken. Ekki einungis fyllist ég staðfestu, heldur ákveð ég að kryfja málið til mergjar. Halla mér aftur í stólnum og lygni kvenlega aftur augunum, svona eins og til að æfa mig í kynþokka. Ég ætla að hegða mér eins og sönn kona. Umyrðalaust ætla ég að ljúga að karlmanni sem mér þykir álitlegur og fyrir alla muni, alls ekki sýna mig utandyra án þess að hafa áður sett á mig farða.

Mér þykir deginum ljósara að ég muni eiga við ramman reip að draga.  

Undanfarna daga hef ég því flett upp hinum margvíslegustu leitarorðum er geta átt við hegðunaratferli það er herra Carter vitnar viðstöðulaust í. Og viti menn, Á Vísindavefnum er nefnilega að finna grein um keimlíka hegðun og þá sem Christian segir ofurfolum heimsbyggðarinnar eðlislægt að ástunda.  

Þar kryfur hún Sigrún Júlíusdóttir, prófessor í félagsfræði, kynhegðun væntanlegs elskhuga míns til mergjar og flettir ofan af þeirri staðreynd að sennilega er karlmaður drauma minna að takast á við jaðarpersónuleikaröskun.

Væntanlegur draumaprins veður því ekki einungis í konum, heldur er án alls efa óstöðugur; á erfitt með að sýna tryggð og heilindi og forðast því náin kynni eins og heitan eldinn. Hann skiptir stöðugt um vini og vinkonur og því þarf ég á öllum mínum klókindum að halda, eigi ég að ná í skottið á honum um helgar.

Sjúkkit, maður að ég skuli hafa hlustað á stjörnuspánna.

Errm 

 


Indverska þjóðin aldrei söm

Og skyldi nú engan undra.

Brennum landsliðstreyjur, segi ég! Crying


mbl.is Indverskir krikket-aðdáendur ævareiðir
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Klara litla og evrópski frelsisherinn

Ég er heltekin af hugmyndinni um íslenska málfræði. Hleyp sveitt milli herbergja og reyki sígarettur af miklum móð. Reyni örvæntingarfull að rifja upp hvernig orðið nafnháttarmerki er skrifað á ensku. Lít öðru hverju í spegil og man þá alltaf að ég á eftir að greiða mér. Held að nú hljóti að vera kominn hálfur mánuður síðan gallabuxurnar fóru síðast í þvott.

Fékk bréf frá öðrum Bandaríkjamanni í gær.

Hvað er þetta með samskipti landanna? Er mér ætlað að leiða heimsálfunni þá staðreynd fyrir sjónir að Ísland er, þegar upp er staðið, hluti af evrópskri menningu, að löndin eru 43 talsins, að álfan skiptist í meginatriðum í fjóra hluta sem kenndir eru við höfuðáttirnar og það er ekkert til sem heitir: "you dont tip at europian restaurants" því álfan er einfaldlega of stór til að hægt sé að staðhæfa svona?

Þetta er náttúrulega eins og að segja "europian laundry services are very cheap"

Je ræt.

En hvað um það. Sá hinn sami og skrifaði mér í gær vill læra íslensku. Hann segist hafa stúderað tungumálið í heila viku og sendi mér nokkrar vel valdar línur á móðurmáli íslendinga. Ég hef hann grunaðan um að vera íslending í felum, karlmann sem ég lokaði á fyrir skömmu og veit ekki hvernig best er að ná sambandi við mig aftur. Ég meina, annað eins hefur nú gerst. 

Þar sem ég er aftur á móti afar siðmenntuð í daglegum samskiptum, læt ég eins og ekkert sé.

Hvað ef þetta er Bandaríkjamaður eftir allt?

"Hættu að stolka mig!" gæti ég gargað og skellt á Hotmail accountinn.  

Hann myndi eflaust ekki skilja orð af því sem ég er að segja.

Its nice to know that youre wanted, yrði ég að útskýra og brosa silkimjúkt framan í skjáinn.

Bæta jafnvel við "please", kasta ógreiddu hárinu kvenlega aftur og hlæja dimmrödduð.

En hvað um það. Ég er sumsé búin að dusta rykið af orðabókinni og ætla að fara gegnum meginatriði íslenskrar málfræði með manninum. Skammast mín náttúrulega alveg ósegjanlega fyrir að hafa fallið í málfræðihluta íslenskrar tungu á samræmdum prófum í grunnskóla en hef ákveðið að þegja yfir leyndarmálinu mikla. 

Ég er alveg ágæt í íslensku. Vann meira að segja einu sinni sem blaðamaður. "My editor once told me" get ég sagt ef mér sýnist þessi nýfundni bandaríkjamaður vera að missa áhugann "that all my articles were like I was rewriting Njala" ... kannski það haldi honum við efnið.

Auðvitað sleppi ég þeirri staðreynd að ég var að taka við ákúrum fyrir fjálglegt orðaval við ritun veðurfrétta fyrir Mánudagspóstinn sáluga. Það kemur honum ekkert við.

Hver vill ekki lesa um ljúfan sunnanblæ á höfuðborgarsvæðinu?

Ég vona að maðurinn skrifi mér aftur.

 


Flóttalegt ferðalag um nótt

Celine Dion ómaði í útvarpinu meðan ég ók heim í kvöld. "I want to be the face you see when you close your eyes" sönglaði hún blíðmælt. Um leið og ég sveigði lipurlega inn Hringbrautina kom upp mynd af sjálfri mér svefndrukkinni að böðlast um í rúminu, með nefið ofan í andlitinu á mínum heittelskaða ... meðan hann lygnir aftur augunum.  

Ég hef aldrei prófað að gera þetta.

(horfðu á mig elskan)

"I want to be the touch you need every single night" hélt hún sannfærandi áfram.  

Mig langar að eiga mann sem þráir mig. Every single night er aftur á móti soldið mikið.

"I want to be your fantasy" ... syngur Celine. Samþykki hugmyndina auðmjúk.

"And be your reality ... and everything between"

Ah. Heyrðu mig nú kona.

"I want you to need me" með miklu innsogi og tilþrifum í röddinni.

Ég er farin að syngja með þegar hér er komið sögu. Búin að jafna mig á hugmyndinni um að vera einhvers reality. Ein í bílnum. Öskra hástöfum í sömu tóntegund og hnykki til höfðinu.

Skítt með hettupeysuna. Ég GÆTI staðið á sviði með Celine.

Þetta er mjög töff hjá mér, enda hálka í vesturbæ Reykjavíkur.  

Ég læt ekki að mér hæða. Enda hef ég verið með bílpróf afar lengi.

"Like the air you breathe"

Mynd af örvæntingarfullum og ímynduðum ástmanni mínum kemur samstundis upp í hugann, þar sem hann gasprar eftir súrefni og fálmar í tilfinningaríkri blindni eftir kvenlegum höndum mínum.

Hemla einbeitt á ljósunum við Framnesveg. Ég yrði að vera mjög ákveðin.

"I want you to feel me ... in everything" murrar hún lymskulega í útvarpinu.

Andrúmsloftið í bílnum er farið að taka á sig þykka mynd.

"I want you to see me ... in your every dream" 

Ég er farin að iða. Hvað ef ég fer ein á kaffihús? Mun ástmaður minn, ljóðrænn á svip, senda mér viðstöðulausan straum SMS skilaboða meðan ég ek upp Vesturgötuna? Lendi ég í árekstri vegna þarfa elskhuga míns?

"The way that I taste you feel you breathe you need you" gargar frú Dion gegnum hátalarana.

Celine er að syngja um þráhyggju; konan er orðin brjáluð.

Smokra mér flóttaleg upp á gangstéttina við BYKO og legg skáhallt við lagerinnganginn. Slekk dapurlega á útvarpinu og sit hljóð um stund.

Ímyndaður sviti drýpur niður nefbroddinn og ég ákveð að ganga ekki í hjónaband að sinni.

Eins og mér finnst skemmtilegt að hlusta á lögin hennar Celine. Geng gleiðum skrefum að útihurðinni og syrgi vinkonu mína í hljóði meðan ég geng niðurlút upp tröppurnar.

Þegar ég kem heim ætla ég að setja All By My Self á fóninn, smokra mér í bómullarnærbuxur og taka Bridget á málið InLove


Feminískur tvískinnungur?

Ég; hinn óákveðni kjósandi, heiðarlegur skattgreiðandi, íslensk kona, móðir ungmennis og kaffisopakerling ... er miður mín yfir þeim feminíska tvískinnungi sem liggur eins og þunn reykjarslæða yfir almennri þjóðfélagsumræðu um stöðu og réttindi hérlendra kvenna. 

Er búið að lögleiða vændi í atvinnuskyni?

Segið mér að þetta sé ekki satt. Í guðs almáttugs bænum stamið því samstundis út að blaðamaður hafi slegið inn villur í uppsetningu á frétt um samþykki laga á afnámi fyrningar kynferðisbrota. Sé þetta aftur á móti rétt og satt, vinsamlegast segið mér þá að feministar séu ekki búnir að frétta af þessum harmleik. Hvers vegna situr fólk í þegjanda hljóði? HVAR eru harðsvíraðar kvenréttindakonur núna? Eru þær allar horfnar undir feld eins og Guðbjörg Hildur gerði í kjölfar umræðunnar um Smáralindarbæklinginn?

Eru þetta eintómar kaffibollakonur sem slá um sig með fögrum orðum þegar við á?  

Stelpur, ég þakka ykkur hjartanlega fyrir stuðninginn í baráttu fyrir bættum launakjörum, en sé þetta frumvarp orðið að lögum - hlýt ég, hinn óákveðni kjósandi að spyrja - hvers vegna heyrist ekkert í ykkur nú? Hvernig gat þjóðin leyft þessu frumvarpi að verða mótmælalaust að lögum?

Eru feministar einungis baráttumanneskjur í frístundum?

Eða er ég að misskilja þetta allt; líta konur á þessa lagabreytingu sem skref í átt að auknu valfrelsi kvenna á atvinnumarkaðinum? Á ég jafnvel að fagna því í krafti kvenna að nú geti mellurnar loks um frjálst höfuð strokið á hinum almenna markaði? Stofnað stéttarfélag og lögleitt launataxta?

Lítil klausa á forsíðu mbl.is innihélt nefnilega setninguna sem ég vitna í hér að neðan.

Ég er svo fullkomlega miður mín að ég hef með öllu gleymt hvernig maður ber sig að við málefnalega umræðu. Er farin að endurtaka mig, skrái hverja færsluna af fætur annarri, skelfingu lostin á svip með sterkan kaffibolla og logandi sígarettu.  

Sé þetta rétt eru nokkar staðreyndir deginum ljósari. 

  1. þessar konur verða að starfa sem verktakar, þar sem þær mega ekki hafa dólga?
  2. Verða smokkar og sleipiefni loks frádráttarbærir tekju- og útgjaldaliðir?
  3. Nú borga þær sennilega skatta. Verður þeim leyfilegt að nýta persónuafslátt sinn?  
  4. Er nú loksins hægt að sækja um atvinnu- og dvalarleyfi sem vændiskona?
  5. Ganga þær allar í V.R. þar sem starfsgreinin flokkast undir þjónustu?
  6. Verða settir upp sérstakir launataxtar og þjónustugjaldskrá eftir flokkum og starfsaldri?
  7. Fellur frumvarpið einvörðungu undir konur, eða verður körlum leyft að selja sig líka?    
  8. Síðast en ekki síst; hvert verður hlutfall virðisauka gjaldskrá vændis?

Ég, hinn almenni kjósandi, hef enga hugmynd um hvernig ég get flett fyrrgreindu frumvarpi upp á vefsíðu Alþingis. Þó langar mig að finna þessi skjöl, fletta því upp hvaða þingmenn studdu þetta frumarp til laga og hvaða flokkum þeir tilheyra. Mig langar einnig að sjá hverjir sátu hjá þegar frumvarpið var afgreitt og hvaða þingmenn greiddu atkvæði á móti.

Ég ætla að sneiða hjá þessu fólki þegar að kosningum kemur. Þessa fulltrúa vill ég ekki sjá inn á þing. Ég styð mótmælendur þessa frumvarps heilum huga og get lofað því, að ég greiði þeim mitt atkvæði í komandi þingkosningum. Ég læt ekki bjóða mér þennan pólitiska tvískinnung.  

Stelpur mínar, gjörið svo vel að hysja upp um ykkur buxurnar.

Mér er skapi næst að öskra af pirringi og já, niðurlægingu.

 


Ðats it

Mikið hafa umræður verið líflegar á Alþingi í dag. Skammt stórra högga á milli og ólíkir málaflokkar afgreiddir. Þingmönnum hlýtur til að mynda að vera mikið í mun að jafna út launamun kynjanna þar sem vændi hefur loks verið lögleitt á Íslandi.

 

Og þessu skellir Morgunblaðið fram í einni klausu, eins konar upptalningu á þeim frumvörpum sem afgreidd voru í dag. Alveg rétt enda, við skulum endilega ekkert vera að vesenast neitt þó þingmönnum hafi loks tekist að koma á fót rauðum hverfum í Reykjavík.

 

"Þá verður samræðisaldur færður úr fjórtán í fimmtán ár og vændi til framfærslu hættir að vera ólöglegt. Þá hefur verið fallið frá ákvæðum í vegalögum..."

 

Um leið og ég óska þolendum kynferðisafbrota innilega til hamingju með langþráðan sigur í baráttu sinni við löggjafavaldið, lýsi ég stóreyg aftur á móti því yfir að ég skil ekki þá þráhyggju Alþingismanna að vilja lögleiða vændi á Íslandi.

 

Hverjum er þessi lögleiðing eiginlega til hagsbóta?


mbl.is Fyrningarfrestur á kynferðisafbrotum gegn börnum afnuminn
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Hvunndagshetjur

Ég er hjartanlega sammála henni Beggu Lopez, sem þykir þjóðfélagið uppfullt af óþarfa tuði. Bloggið hennar í dag framkallaði gamlar og fremur skoplegar endurminningar af sjálfri mér, þegar ég tók æðiskast á opinberum starfsmönnum í Góða Hirðinum því blái sófinn féll í hendur annarra kaupanda. Baðst svo afsökunar (tilneydd) daginn eftir.

Orðlaus yfir skarpskyggni Heiðu, sem horfir (með flugbeittu augnaráði) beint í gegnum kaldrifjaða markaðshyggju þjóðfélagsins og auknum kaupmætti sem skilar sér beint í vasa kaupmanna vegna öflugra auglýsingaherferða. Ég ætla ekki heldur að eyða peningum í sparnað hjá Landsbankanum. Er með sparireikning sem ég tæmi samviskusamlega um hver mánaðarmót.

Langar alveg óskaplega í töfragleraugu eins og hún Gurrý mín talaði um í dag. Afskaplega yrði vinnudagurinn ánægjulegur ef ég gæti fengið mér blund af og til. Akranes hljómar eins og sneið af himnaríki í frásögnum Gurrýar og ef rútuferðir eru jafn spennandi og hún talar fjálglega um, ætla ég sko beint á BSÍ strax í kvöld.

Og talandi um landsbyggðina.´

Frásögn Birnu Mjallar af framkomu lækna á landsbyggðinni í garð aldraðrar móður hennar hryggir mig ósegjanlega og ég vona heitt og innilega að hún safni kjarki til að leggja fram formlega kvörtun til Landlæknisembættisins. Ég er hreint út sagt öskureið yfir þessari framkomu.

Þá er það ég.

Ennþá gjörsamlega miður mín vegna úrsagnar Íslands úr Skandinavíu. Staðráðin í að halda áfram að blogga. Þetta litla samfélag er mér nefnilega mikils virði. Nýfundnar bloggvinkonur mínar dýrmætar og orðin þeirra ómetanleg viðbót við annars ágætan hversdag. God speed stelpur mínar, you all make my day. (Uh, eða guðs hraði, þið farðið allar daginn minn eins og það útleggst á íslensku. Ég þarf yfirleitt að hafa orðabók við höndina eh til að útskýra svona máltæki.)

Var ég búin að segja ykkur að ég er skotin í strák?


Kona; þekktu rætur þínar

I´d like to record my blogs in english for all my fans out there.

En það myndi aldrei ganga upp. Í fyrsta lagi fæ ég svo margar hugmyndir á degi hverjum, að ég yrði eiginlega að skrifa eitt blogg á íslensku og annað á ensku. Ekki nenni ég að þýða upprunalegu bloggin, það tæki alltof langan tíma. Utan þess rita ég svo háfleygan texta að ég þyrfti á orðabók að halda. Sem óneitanlega hefði áhrif á íslenskt orðalag mitt og á endanum væri ég þar af leiðandi farin að skrifa í hringi.

Circumsized thoughts?

Þessar hugsanir eru tilkomnar vegna vináttu minnar við Bandaríkjamann sem sendir mér reglulega SMS. Yfirleitt spjöllum við saman um súkkulaðiís og stundum . . . Skandinavíu. Sá hinn sami bjó einu sinni í Svíþjóð og þykist vita allt um Norðurlöndin.

Það var hann sem sagði mér að Ísland væri ekki hluti af umræddri "álfu", að landið okkar væri í raun og veru einungis eitt af Norðurlandaþjóðunum og að Skandinavía samanstandi eingöngu af Svíþjóð og Noregi. Fyrrnefnda landið segir hann reyndar hið eina sanna land Skandinavíu (að Noregi undanskildum, þó honum sé þvert um geð að ræða þá frændur okkar frekar).

"You are nordic, Klara!"  Svo hlær hann að mér.

Ég reyni vanmáttug að segja honum að eigi hann við skagann góða, hljóti örlítil ræma af Finnlandi að tilheyra Skandinavíu líka. Ekki allt landsvæðið þó, heldur einungis hluti þess.

Danmörk tilheyri því, samkvæmt þessari landfræðilegu formúlu, ekki heldur Skandinavíu.  Um daginn reyndi ég að útskýra fyrir honum að Ísland væri reyndar hluti af Skandinavíu í menningarlegu og pólitísku nútímasamhengi þó skaginn sjálfur spanni aðeins Svíþjóð og Noreg.

Vitnaði ég meira að segja í Norðurlandaráð í því samhengi og var komin að því að bresta í grát þegar maðurinn hélt áfram að hlæja að mér.  "Hugtakið Skandinavía" sagði ég á bjagaðri ensku (og studdist við rafræna orðabók um leið) "hefur enga einhlíta merkingu". Óþarft er að taka fram að ég fann mjög til vitneskju minnar og getu til að skrifa svona flókin orð á öðru tungumáli. Um hríð ætlaði ég að bæta við "góði minn" sem útleggst einfaldlega sem "dear" á ensku, en hætti við. Til að koma vitneskju áleiðis, er betra að tala ekki niður til fólks. Það skilar nefnilega minni árangri.

Þá sagði ég honum að hugtakið Skandinavía gengdi hlutverki samheitis yfir Norðurlöndin. Að margir telji ekki eingöngu Danmörku, Svíþjóð og Noreg til Skandinavíu heldur líti þeir sömu einnig á Finnland, Ísland, Færeyjar, Grænland og Áland sem hluta af fyrrgreindum landhópi.

Ekki að ég viti nokkurn skapaðan hlut um Áland.

Hann varð bara reiður og sagði að ég væri vitlaus.

Ég er, þegar hér er komið sögu, löngu hætt að diskótera landfræðilega staðsetningu Íslands við þennan bandaríska vin minn, þann sama og sendir mér stundum SMS. Aftur á móti hef ég í kjölfarið hugleitt uppruna minn af mikilli elju og dugnaði, flett fyrrgreindum hugtökum endurtekið upp í hinum ýmsu alfræðiritum, yfirheyrt föður minn um hið sanna eðli uppruna okkar (hann var reyndar sammála hinum bandaríska vini mínum) og endaði á þvi að brenna eftirfarandi klausu, sem ég fann á Wikipedia, djúpt í fylgsni huga míns:

"Engilsaxneska merking orðsins Skandinavía er Noregur, Svíþjóð og Danmörk og sumir telja Finnland og Ísland til Skandinavíu. En eins og áður sagði er merkingin líklega upprunalega landfræðilegs eðlis og nær ekki til "skagans" sem á gömlum kortum er oft sýndur sem eyja og Ísland því alls ekki hluti Skandinavíu. Ekki er ósennilegt að hinn norræni skyldleiki íbúa þessara landa, ásamt þeirri staðreynd að löndin fimm eru hin svokölluðu Norðurlönd, valdi þvi að Danmörk, Ísland og Finnland séu talin með Skandinavíu."

Athugasemdir mannsins gerðu mig um hríð ofurlítið óörugga gagnvart hinum Norðurlöndunum og skóku minn annars ferhyrnda heim, þar til ég hafði lesið nægju mína um eigin uppruna og staðsetningu á jarðarkringlunni.

Þó frétti ég um daginn að ófáir samlandar vinar míns eigi erfitt með að staðsetja Ísland innan Evrópu þar sem eyjan er aðskilin meginlandinu og "flýtur" stök í Norðurhafi. Ófáir ameríkanar staðhæfa fastlega að Ísland geti ekki verið hluti af Evrópu, þar sem strendur ber við haf allt um kring og engin landamæri er að finna hérlendis, önnur en innlend sýslumörk.

Þrátt fyrir að hafa hert upp hugann, snýtt mér í mjúkan vasaklút svo lítið bar á og dustað rykið af gráu sellunum er ég enn litlu nær. Bergmálar hinn bandaríski vinur minn einfaldlega skellihlátri Svía, sem gera óspart grín að landfræðilegum misskilngi íslensku þjóðarinnar, eða endurspegla orð hans gríðarlega meginlandsdýrkun ameríkana?

Ég gefst upp.


Hlutföll kvenleikans

Ég skrapp í Liborious í dag.  Mátaði þar buxur af sömu gerð og atvinnurekandi minn um daginn. Þegar ég hafði komið mér þægilega fyrir inni í flauelsklæddum mátunarklefanum rann upp fyrir mér skelfilegt ljós. Buxurnar voru svo þröngar að ég gat ekki troðið þeim upp fyrir hnén á mér.  Hnén?  Hver hefur heyrt um hnjáfitu?  Þetta er í fyrsta skipti sem mig hefur langað leggja fram kæru á hendur fatahönnuði. Velti því fyrir mér hvert væri eiginlega best að snúa sér. Til Mannréttindaráðs. Evrópusambandsins jafnvel líka, til að tryggja stöðu mína betur. Kvennaathvarfið þyrfti að fá veður af þessu! Þetta er ákveðin tegund ofbeldis á hendur þvengmjórra kvenna. Hér er jafnvel komin ástæða átraskanna? Ímynduð hnjáfita sökum klaufaskaps á saumastofum víðsvegar um heim? Hvernig átti ég að vita að ég þyrfti að grenna á mér hnén?  Mig langaði samstundis í vöðvasog.  Láta sneiða af sterklegum kálfunum.  Vonsvikin plompaði ég berum bossanum niður á útskorinn barrokstól inni í mátunarklefanum og reyndi að komast úr buxunum aftur, en viti menn. Hælarnir á mér eru of sverir fyrir umræddar buxnaskálmar. Ég komst hvorki í þær né úr og örvæntingarfull missti ég sólgleraugun á gólfið, tosaði vanmáttug í skálmarnar og reyndi að komast hjálparlaust úr þessum hryllingi. Auðvitað var ég ekki í nærbuxum frekar en fyrri daginn og gat því ekki kallað á skilningsríka búðarkonuna mér til aðstoðar. Mér fannst einhvern veginn ekki við hæfi að flagga mínu allra heilagasta framan í ókunnuga konu i vesturbænum. Af mikilli elju beitti ég því skakandi mjaðmanuddi, svitastorknum einbeitingarsvip og hnjáhnykkjum þar til djöfulsins saumaskapurinn fór að gefa sig og ég tróðst einhvern veginn í nætursvartar gallabuxurnar, glöð á svip.  Ég keypti buxurnar, af ástæðu sem heitir “guð má vita hvað” (ég komst ekki úr þeim aftur og gafst því upp). Í þessum buxum langar mig að fljúga erlendis, banka upp á hjá umræddri saumastofu, bjóða þeim að tosa mig úr skálmunum og spyrja svo á hálfri leið niður annars ágætlega sköpuð hnén:  “Hvað vitið þið um smækkun beina?”  

« Fyrri síða | Næsta síða »

Innskráning

Ath. Vinsamlegast kveikið á Javascript til að hefja innskráningu.

Hafðu samband