Kartaflan sem fann enga lykt

Það var svolítið sérstakt að aka heim frá Laugavatni í dag. Heim í skarkalann, byggðina, streituna og stórborgina. Ég er staðsett í Reykjavík. Hef alið manninn í miðbænum frá blautu barnsbeini. Ég man til dæmis eftir Hlemmi þegar pönkið var og hét. Fór oftar á sýningar í Austurbæjarbíói sáluga og grét yfir Purple Rain þegar myndin var frumsýnd. Man til dæmis þegar þrjú sýningar í Stjörnubíói voru svo yfirfullar að eitt sinn þegar ég reyndi að troða mér gegnum dyragættina ... lyftist ég hreinlega frá gólfinu og sveif, fremur en að ganga, inn í yfirfullt kvikmyndahúsið og beið þolinmóð í einar fimmtán mínútur áður en ég komst að sælgætissölunni til að krækja mér í gotterí.

Ég var sjö ára.