Less is More?

"Ég hef verið í fríi frá bloggheimum en hef nú snúið aftur" er setning sem ég hef oftlega rekist á við skoðanir á síðum víðsvegar um bloggheima. Ótrúlegt en satt, hef ég aldrei tekið upp á því að skrá orðin sjálf á síður sögu minnar, fyrr en í kvöld.

 

Og það er rétt. Hugsi á svip, lúin eftir ævintýri helgarinnar, innilokuð á reyklausu kaffihúsi ... sný ég aftur, vopnuð fartölvu og skelfilega sundurleitum hugsunum (sem flestar snúast um stráka). Auðvitað er ég sem fyrr; forystusauður einhleypra á höfuðborgarsvæðinu, skelfingu lostin yfir uppflettingu IP talna á Internetinu (vinur minn sagði mér að það væri hægt að "stalka" fólk gegnum Netið og því til sönnunar þuldi hann upp óskiljanleg nöfn á ensku), dauðans blönk að íslenskum sið (á ekki skítuga krónu með gati eins og hann faðir minn sagði alltaf í den) og staðráðin í að stinga af áður en þjónninn biður um beinharða peninga fyrir kaffibollann sem ég var að enda við að kría út.

 

Ég, Klara Egilson, litla stúlkan með eldvörpuna, eitilharður aðdáandi H.C. Andersen og skelfilega viðkvæm kona ... hef snúið aftur í undurfagurri mýflugumynd ... enda varla annað hægt, eins og sólin skín bjart á þessu annars blessaða landi.

 

Ætli maður leggi sig ekki bara aftur í haust, um það leyti sem skólar byrja og dimma tekur að nýju?  

 

Þar til þá ... geri ég ráð fyrir því að blogga ... it´s good to be back, eins og maðurinn sagði

 

 

 

 

  

 

Eru feministar á stjá?

Það skal tekið fram að púki hefur hlaupið í tæknina á Framnesvegi, færsla sem hér birtist að neðan var birt á fölskum forsendum og er einungis hálfnuð. Um leið og ég bið lesendur mína auðmjúklega forláts á þessum leiða kvilla ...

(ég er búin að stappa ofan á lyklaborðinu í hálftíma til að reyna að finna út, hvernig í fjandanum ég finn hinn helminginn af sögunni sem ég var byrjuð á, margbrowsa gegnum history og bölsóta þeirri staðreynd að ég ýtti ekki á VISTA)

... staðhæfi ég um leið, að þetta hlýtur að vera feministum að kenna.

Ég laga þetta um leið og við á.

 

Af léttúðugum jurtum og framandi fegrunarráðum

Mér var alvara þegar ég fletti upp á náttúruböðum í gær.

Nýja Náttúrusnyrtihandbókin var rituð fyrir einum þrjátíu árum síðan. Ég keypti hana í verslun Gunnlaugs stjörnuspekings þegar ég var tólf ára að aldri. Nýbyrjuð að vinna í grænmetispökkun um helgar í Nóatúni um helgar og himinlifandi yfir fyrsta launaseðlinum, sem ég lengi vel átti í fórum mínum á prenti. Allir mínir peningar fóru jafnharðan í bækur. Rit af ýmsu tagi; dulspekipælingar, tarotspil, stjörnuspeki og náttúrulækningar.

Fyrir kom að ég keypti mér prjónahandbækur og ævisögur. Í dag eru flest þessa rita skopleg á að líta, sér í lagi The Satanic Bible sem ég hef átt frá unga aldri en aldrei haft hugrekki til að lesa. Drengurinn minn hefur stundum fíflast með ritin. Einu sinni tók hann Djöflabiblíuna fastataki án minnar vitundar og fór með hana í skólann. Ég fékk símtal þann dag. "Hann kom með ritverk í skólann" greindi áhyggjufullur starfsmaður mér frá. "Við höfum áhyggjur af drengnum." Andköf beggja megin línunnar, tilþrifamiklar þagnir og samúðarfullar staðhæfingar skiptust á í símtalinu. Mig setti hljóða um stund. Ég gekk sjálf í þennan skóla um hríð, gekk sömu ganga og drengurinn minn og hafði fyrrgreind áhugamál þegar ég var yngri. Ég safnaði sjaldgæfum ritum.

Ekki að ég hafi nokkru sinni haft áhuga á að lesa Djöflabiblíuna. Nei. Mér fannst titillinn bara spennandi. Þegar ég var tólf ára, var einfaldlega töff að eiga bókina uppi í hillu. Svara á innsoginu þegar skelfdar vinkonur mínar komu í heimsókn og segja "já, ég keypti hana um daginn."

Ég var afskaplega hljóðlátt barn.

Augljóst er að ég verð að fara að henda þessari bók. Ekki veit ég hvernig drengnum datt í hug að taka bókina með í skólann. Sennilega til að hræða skólafélagana, eða einfaldlega bara til þess að vera fyndinn. Við höfum afskaplega svartan húmor hér á Framnesvegi. Enda lögðumst við bæði, ég og drengurinn, í gólfið og grétum úr hlátri vegna uppákomunnar. Hvernig datt honum fyrrgreint í hug?

Ég þakka Guði þá mildi að drengurinn tók ekki Nýju Náttúrusnyrtihandbókina með í skólann.

Bókin mín er nefnilega dottin í sundur. Hún kom í kiljubroti í verslunina og var rituð af erlendri stúlku. Sumar uppskriftirnar eru skemmtilegar, aðrar skelfilega flóknar. Ég hef það fyrir satt, að ég aldrei gert mér grein fyrir því hvar ég nálgast garðrósir, öðruvísi en að grátbiðja blómaræktendur í Hveragerði um nokkra stilka.

"Í róandi melissubaðið eru annað hvort  notuð þurrkuð melissublóm eða fersk sítrónumelissublöð úr garðinum" stendur til dæmis á einum stað í bókinni. Já, auðvitað. Ég er náttúrulega með blómagarð hér við hliðina á rólóvellinum aftan við húsið okkar á Framnesveginum.

Stundum verð ég svolítið örg út í höfund.  

Uppskriftirnar voru skráðar fyrir daga einstrengingslegrar umhverfishyggju, vitneskju um sindurefni og mikilvægi andoxunarefna. Hvergi er minnst á djúpslakandi sogæðanudd, ávaxtasýrur né Demeter (bio-dynamisk) gæðastimpilinn sem er alþjóðlegur staðall á gæði lífrænnar ræktunnar.

Í einfeldni minni finnst mér því eilítið svalandi að fletta yfir blaðsíðurnar. Lesturinn er eins konar afturhvarf til raunverulegrar náttúruhyggju. "Skítt með skordýraeitur!" segi ég. Ég treysti íslenskum blómabændum til að gæla við stilkana og senda eiturefnalausar afurðir í búðir. Aftur á móti hef ég ekki hugmynd um hvernig ég nálgast fjólur. Sennilega þyrfti ég að fara í sumarfrí til Sikileyjar til að nálgast sum hráefnin. Leigja fagurbleikt einstaklingsherbergi á litlu sveitahóteli yfir helgi og merja ólífur með mortéli, íklædd ljósum bómullarkjól. Í kjölfarið gæti ég léttstíg flögrað um franska akra, gælt við lavenderjurtir og látið renna í gullslegið útibaðkar, sem staðsett væri við eikarlundinn.

Ég er sannfærð um að allt þetta er hægt. Utan þess að gullslegin útibaðkör er ekki að finna við eikarlunda. En jurtirnar sem höfundur getur í bókinni góðu vaxa enn villtar víðs vegar um heim og sum innihaldsefni bókarinnar get ég hæglega ræktað í litlum blómapottum við eldhúsgluggann heima; sbr. myntu og blaðlauk. Þrátt fyrir að árin skilji augun mín og orð höfundar að, er ég ennþá að lesa línurnar sem erlenda stúlkan skráði samviskusamlega niður á blað fyrir einum þrjátíu árum síðan.

"Til eru mismunandi aðferðir til að laga jurta- og blómabað, einnig er mismunandi mikið magn af jurtum notað í baðið, allt eftir því hvaða áhrifum óskað er eftir" segir stúlkan í bókinni. "Venjulega eru sett 250 grömm af þurrkuðum jurtum í fullt baðkar; með þessu magni náum við hámarks áhrifum með jurtabaðinu. Ef við hins vegar óskum aðeins eftir mildu og ilmandi baði þá nægja 100 grömm af þurrkuðum jurtum í baðið."

Aldrei verið hrifin af málamiðlan. 300 grömm ættu að nægja.  

"Jurtabaðefni er einnig hægt að framleiða á mismunandi hátt. Í fyrsta lagi er hægt að laga svokallað seyði. Þá eru jurtirnar settar í nægilegt magn af sjóðandi vatni, hrært í og þetta látið malla á lágum hita í 15 mínútur. Síðan er vökvinn síðaður frá jurtunum og honum hellt út í baðvatnið."

Hljómar afskaplega ljúft. Vissulega myndi ég sjóða jurtirnar og hella úr pottinum beint ofan í baðið, en látum það ótalið.

"Hinn möguleikinn kostar ekki alveg eins mikið umstang. Þurrkaðar jurtir eru settar í léreftspoka, bundið fyrir með snúru og pokinn lagður í þurrt baðkarið. Síðan er heitt vatn látið renna í baðkarið þar til það er orðið fullt. Um leið og farið er í baðkarið er pokinn kreistur rækilega og hengdur á kranann þannig að hann sé niðri í vatninu. Meðan á baðinu stendur er jurtapokinn kreistur rækilega við og við. Það er mikið og seinlegt verk að hreinsa jurtapokann eftir baðið. Hjá þessu er auðveldlega hægt að komast ef notaður er gamall perlonsokkur í stað léreftspoka. Þá má einfaldlega fleygja sokknum með innihaldinu eftir baðið."

Það er heill hellingur spennandi uppskrifta í bókinni góðu. Þarna ber t.d. að líta Enskt fegrunarbað sem samanstendur af "þremur hnefum af ilmandi rósmarín, einum hnefa af rósum ásamt einum hnefa af þurrkuðum eða ferskum lavendilsblómum. Þetta" segir stúlkan í tón, sem lofar góðu "er frískandi og örvandi bað, það lífgar húðina og opnar svitaholurnar."

Þarna er líka að finna uppskrift að klíðisbaði sem höfundur segir svo milt, að jafnvel börnum sé óhætt að dingla tásunum ofan í vatninu. "Í gamla daga mátti finna lítinn klíðispoka hangandi svo að segja í hverju baðherbergi og klíðisbað var talið ómissandi. Klíðisbaðið hreinsar, frískar og er gott gegn bólóttri húð, það gerir húðina fíngerða og mjúka." Mér koma handsaumaðir léreftskjólar samstundis í hug. Hvítar svuntur, handrituð ástarbréf og feitlagin tólgarkerti. Hestvagnar að hossast yfir holótta malarvegi. Mikið var lífið einfalt í þá daga. "Í klíðisbaðið fara 250 grömm af hveitiklíði. Klíðið er annað hvort sett í baðpoka og hann kreistur vel niðri í heitu baðvatninu eða þá að lagað er seyði úr klíðinu og síðaðri lausninni hellt út í baðvatnið." stendur í bókinni.

Það er satt sem bókin segir. Hafrar og klíði hafa verið notuð í fegrunarskyni öldum saman.

Piparmyntubaðið höfðar þó best til mín. "Frískar, örvar blóðrásina og hreinsar svitaholurnar" heldur stúlkan áfram. "Í baðið fara þrjár handfyllir af þurrkaðri piparmyntu, tvær handfyllir af þurrkuðum rósmarínblöðum og safinn úr fjórum sítrónum." Uppskriftin hljómar ekki einungis dásamlega einfeldningslega, ég er viss um að þetta er líka ótrúlega gaman. "Jurtirnar eru settar í jurtabaðpoka, safinn pressaður úr sítrónunum og síaður út í baðvatnið."

Þó stúlkan staðhæfi að piparmyntubaðið eigi best við yfir sumartímann, er mér alveg sama.

Ég ætla að prófa þetta.

Áhrifamáttur gamla perlonsokksins

Það lúrir einhver tryllingur í mér í dag.

Fletti upp í Nýju Náttúrusnyrtihandbókinni strax í morgun og blaðaði upp á náttúruböðum. Þetta er óskaplega skemmtileg bók. Hún inniheldur allt um næringarríkar baðferðir og maska sem hægt er að gera úr náttúruefnum sem finna má í eldhúsinu.

"Blómablöð rósarinnar eru rík af efnum, sem hafa læknandi áhrif, eins og barksýru, fitu, sykri, sítrónusýru og eterískum olíum (rokfimum olíum)." staðhæfir kaflinn um náttúruleg böð. Þetta hafði ég enga hugmynd um. Langar samstundis að læðast út í Blómaval og japla laumalega á nokkrum blómakrónum. Kaupa mér jafnvel vönd og spæna blöðin í mig, þegar ég er sest út í bíl. Henda svo stilkunum og halda áfram ferð minni í miðbæinn.

Guð veit að ég þarf á næringu að halda.

Hugmyndin hljómar sennilega, en þó freistar framhald bókarinnar meir. "Fersk blómablöðin eru sett í jurtabaðpoka og hann hengdur ofan í heitt baðvatnið. Því meir sem kemst af blöðum í pokann, því betra verður baðið."

Vaselinsmurt myndskeið sem mettar umhverfið rómantískri móðu rennur mér fyrir hugskotsjónum. Ég að gæla við jurtirnar. Rómantískir fingur mínir að kreista fíngerð rósarblöðin, bundin í léreft. Sveskjum líkar tær sem gera *gilligill* á yfirborðinu. Rósrautt innlit á baðherbergi eilífðarbarnsins.

*fíngerð hlátrasköll*

Kannski fæ ég mér að borða líka í baðkarinu. Smjatta munúðarfull á ferskum ávöxtum.

Skrepp saman og verð eins og lítið barn sökum yngjandi áhrifa rósarinnar.

"Ef þið viljið tína rósablöðin sjálf, þá ættuð þið að velja skrautrósir, garð- og villirósir, sem ekki hafa verið úðaðar með skordýraeitri."

Já. Ég ætla að fara í Hveragerði í kvöld og stela rósum úr gróðurhúsum. Fara fimlega eins og gimsteinaþjófur um glerskálana og næmum fingrum, sneiða skrautrósir úr beðum. Með svartan léreftspoka yfir öxlina, íklædd hljóðlausum gúmmískóm mun ég læðast um með fimi púmunnar. Auðvitað verð ég með næturgleraugu. Og deyfilyf, ef ske kynni að árvökull rósaræktandi myndi fyrir tilviljun birtast við túlípanabeðin.

Ég þori nefnilega ekki að kaupa blóm í búðum. Ég veit ekkert hvernig þingmönnum gengur að framfylgja grænum loforðum að kosningum loknum. For all I know gætu blómin í búðunum verið eitruð og lífræn rósaræktun er að mér skilst ekkert sérstaklega langt á veg komin hérlendis.

Allar upplýsingar sem ég hef um sindurefni (orðið hljómar mjög hættulega) eru unnar upp úr íslenskum blaðagreinum. Og ég treysti fjölmiðlum. Ég dreg það ekki í efa eitt andartak að blaðamenn beri velferð mína fyrir brjósti. Eftir að hafa lesið mér lauslega til um grænu byltinguna er ég þess handviss að allt þetta pakk prófar meira að segja matvörur á dýrum.

Aldrei skal ég láta plata mig aftur! Nei, segi ég! Ég ætla að sneiða hjá íslenskri siðspillingu með næturgleraugu að vopni. Og hverjir eru það sem borga brúsann, viðhalda ómótstæðilegum æskuljóma mínum og gæða hörund mitt framandi andoxunarefnum? (tekið skal fram að ég hafði ekki hugmynd um tilvist andoxunarefna fyrr en snyrtifræðingurinn minn greindi mér frá mikilvægi þeirra). 

Jú!

Íslenskir blómabændur!

Aldrei skal ég láta konuna í apótekinu plata mig aftur.  

Og það í miðri marseringu

Andskotinn sjálfur ... *öflug gumpsveifla*

 

Filippseyskir lögreglumenn varaðir við að dilla mjöðmum

Cry me a river

"Þú verður að kjósa rétt, Klara mín" var faðir minn vanur að segja hér áður fyrr. "Kannski best sé að við fylgjum henni í kjörklefann" klykkti konan hans yfirleitt út með og svo var hlegið. Alveg viðstöðulaust. Mér finnst þetta ennþá fyndið. Hugarflugið og harkan í föðurfólki mínu nær út fyrir eðlileg endamörk heims og þjóða.

Sjálf hef ég aldrei talist sérstaklega pólitísk manneskja. Ég, manneskja á fertugsaldri, hef eftir fremsta megni forðast að mynda mér skoðanir og geng enn um í hettupeysu. "Mamma, þú ert eins og barn í laginu" sagði sonur minn um daginn er hann gekk fyrir aftan mig upp tröppurnar sem liggja heim til mömmu. "Ég gæti verið faðir þinn, svona séð aftan frá."

Ég velti hugmyndinni fyrir mér um hríð. Jafn töfrandi og fullkomið ábyrgðarleysi kann að líta út í fjarskanum, er barnæskan á enda. "Þetta er búið, krakkar" umla ég í huganum við ritun færslunnar. "Þeir vilja kalla mig til ábyrgðar á blogginu." Í kjölfarið fylgir andvarp. "Málpípa stjórnarandstöðunnar?" klingir djúpt í hugarfylgsnum mínum. "Nauðug" svara ég að bragði.

Giddagúdd hlær í fjarskanum og slær á hné sér. "Hann er klikkaður þessi maður" segir hún.

Ég nenni ekki að svara. Enda veit ég ekkert hvern hún er að vitna í. Alltof margir sem skeyttu athugasemdum við bloggið mitt í gær. Málefnalegt raus verður þreytandi með tímanum.

"Ég múlbatt hann" svara ég geðvonskuleg á endanum.

"Af hverju gerðirðu það?" spyr Giddagúdd. "Þú áttir að svara honum."

Ég veit það. Veit að Giddagúdd hefur rétt fyrir sér, en ég nenni ekki að svara. Nenni ekki að svara Giddagúdd og nenni ekki að ræða við manninn. Giddagúdd hefur rétt fyrir sér. Hann er klikkaður.

"Þarna voru nú góðir punktar" klykkir vinkona mín út í huganum. "Eins og til dæmis hann vinur þinn sem grét heila á" og ég get ekki annað en hlegið. Hlæ að hugvitsemi Giddagúdd og óvæntri áskorun, þessari beiðni um einvígi er hann reyndi í einlægni að koma til vegs og vitundar, þegar hann kom stormandi inn á bloggið mitt í gær.

"Af hverju heldurðu að hann hafi aldrei skrifað í gestabókina?" spyr ég einfaldlega og horfi bláeyg í augu alvitringsins. "Hann hefur bara ætlað að snapa fæt" smellir Giddagúdd fram og glottir við tönn.

"Á, ég hafði gaman að þessu. Anti-climaxinn kom mér skemmtilega á óvart. Eins og ég ætti að stýra pólitískri fullnægju mannsins og væri sett hér inn á blogg til að enterteina. Ég vissi ekki að ókunnugir menn kæmu hingað til að lesa hugsanir mínar, hvað þá til að climaxa?"

Svipurinn á mér er farinn að léttast. Giddagúdd kemur mér alltaf til að hlæja.

"En þú ert búin að vera að gera það, skrifa fyrir alþjóð. Hvað veist þú um hverjir lesa þetta? Ertu kannski með IP tölur á lista? Samning við Moggann? Ferð yfir töluna og skrásetur fyrir komma?"

Guð almáttugur, Giddagúdd, ég er ekki kommi. Hvernig vogar hún sér að segja þetta? Pabbi var kommi. Konan hans líka. Þau voru svarnir herstöðvarandstæðingar og fóru stolt í Keflavíkurgöngur. Mér finnst það flott hjá þeim og smart að hlusta á þeirra sögur. En ég verð seint flokkuð sem kommi og þar er komin ástæðan fyrir því að fjölskylda mín vildi ólm fylgja mér í klefann góða.

Þau vildu tryggja að réttir menn fengju landið í hendur að loknum kosningum.

"Heldurðu að það sé málið sem gengur honum vini mínum til?" spyr ég barnslega. Giddagúdd veit allt. Hún veit svörin við þjóðmálum, veit hvernig best er að ganga til kosninga, skilur skoðanakannanir og þekkir áfengisfrumvarpið miklu betur en ég.

"Nei" svarar hún að bragði. "Ég held að hann hafi bara viljað fá brennivín í búðirnar."  

Hvergi banginn

Maðurinn er einkennilega hrífandi á þessari mynd 

Ahmadinejad hefur ekki áhyggjur af því að Bandaríkin geri árás á Íran

Hvað varð um Giddagúdd?

Orðið sjálft framkallar samstundis minningar af Giddagúdd, ímyndaðri vinkonu sem ég eignaðist þegar ég var þriggja ára. Guðlegri veru sem hikaði ekki við að beita andlegum hártogunum, þegar skoðanir okkar voru á öndverðum meiði.

Ég minnist þess að hafa deilt um leikferðir út í bakgarð við Giddagúdd og óttast nærveru Kuldabola, sem var jafn raunverulegur fyrir mér og amma hans, sem í mínum huga, var sjálfur holdgervingur djöfulsins.

"Passaðu mig, Giddagúdd" var ég vön að öskra barnarómi þegar amma hans kom nálægt.

Kuldaboli var gjarna illviljaður og reyndi stundum að bíta í nefið á mér. Þar sem allar verurnar voru ímyndaðar, hlaut nefið á mér að sjálfsögðu engar skrámur. Það er mjög erfitt að bíta í eigið nef.

Engu að síður deildum við um nauðsynjar lands og þjóðar. Giddagúdd tók yfirleitt afstöðu með mér á endanum, Kuldaboli reyndi allt sem hann gat til að eyðileggja áætlanir okkar og amma hans, tjah, hún lúrði yfirleitt í bakgrunni og hló viðstöðulaust ef ég missti dúkkuna mína í gólfið.

"Hættu þessu!" æpti ég þá ákveðin upp og fyllti með því, móður mína skelfingu.

"Hver er hjá þér, Klara mín?" heyrði ég stundum úr hinu herberginu.

"Enginn" svaraði ég óttasleginni móður minni og hélt áfram að tala í fjölbreytilegum blæbrigðum.

Ég man ekki hvenær Giddagúdd dó. Sennilegast um það leyti sem ég byrjaði í skóla. Bekkjarsystkyni mín hefðu aldrei sýnt ímynduðum vinum mínum skilning, né borið virðingu fyrir tilvist þeirra. "En það er enginn þarna, Klara" hefðu þau bara sagt og hlegið að mér.

Um það leyti sem ég hóf skólagöngu mína, lærði ég þar af leiðandi að hugsa í hljóði.

Þar sem ég sit hér við borðstofuborðið, íklædd appelsínugulum inniskóm með úfið hár (ég á ekki greiðu) rifjast ævintýri sjálfrar mín óðum upp. Áfengislagafrumvarpið ýtti við mér. Eru til ímyndaðir vinir? Var ég skyggn þegar ég var lítil? Var amma hans Kuldabola illur andi sem ofsótti mig á Snorrabrautinni? Giddagúdd verndarengill sem gætti mín og ég talaði fyrir í gæsku minni? Hver var Kuldaboli? Snarpur norðanvindur eða villuráfandi sál? Var ég geðveik sem barn?

Um hvað, raunverulega, snerist ljóðrænn harmur minn þegar ég var lítil?

Ég hef afskaplega gaman að rökræðum. Sér í lagi þeim sem fela í sér algengar rökvillur, (að vísu er ég búin að týna kaffibollanum) og dáist að tærum grundvallarlögmálum siðfræðinnar. Ég beiti þeim óspart í samtölum við sjálfa mig og rífst gjarna yfir kaffibolla hér á blogginu, en þá einungis við eigið sjálf. Fyrir kemur að ég fletti upp í bókinni "Siðfræði lífs og dauða" sem skrásett var af Vilhjálmi Árnasyni, en ritið hefur yljað mér ófáar andvökunætur og jafnvel hindrað heilbrigðan nætursvefn.

Maðurinn er nátturulega ekkert annað en poppstjarna í heimi siðfræðinnar.

Ég hef einu sinni talað við hann í síma.

Með hvaða hætti skyldi efla atvinnumöguleika á landsbyggðinni? Hvað finnst mér raunverulega um hugmyndir Samfylkingarinnar sem fela í sér "Störf án staðsetningar?" Eiga allar skoðanir jafnan rétt á sér? Myndi nauðgunum fækka ef melluhverfi yrði sett upp í Norðurmýrinni? Af hverju er ég með svona háar tekjur? Er ég frekari en annað fólk? Eru Sjálfstæðismenn góðu gæjarnir? Hvers vegna verða menn hommar? Hefur Jón Valur rétt fyrir sér? Af hverju er Páll Skúlason svona frægur og hvað eru bækurnar hans að gera heima hjá mér?

*seiðandi fingursmellir*

Ó, þú fagra veröld.

Þess ber að geta að ég hafði ekki hugrekki til að bera fyrrgreindar spurningar undir Vilhjálm þegar við ræddum stuttlega þýðingar á erlendum sjálfshjálparritum og þann möguleika að óska aðstoðar fræðimanna Háskóla Íslands.  

Hvað varð eiginlega um Giddagúdd? 

Sérðu mun?

Stúlkur mínar, ekki einungis er ég djúpt snortin vegna hluttekningar ykkar og áhuga á atkvæði mínu í komandi kosningum; ég er stolt af eldmóði ykkar allra. Svo einlægan áhuga á þjóðmálum hef ég ekki borið augum í hópi kvenna áður, nema ef undanskilin eru eldhússamsæti stjúpu minnar sem hefur allar götur verið svarinn kommúnisti.

Áður en ég loka umræðu kvöldsins og klykki út með atkvæði mínu langar mig að fara með örlítið ljóð fyrir ykkur, sem samið var af þeim mæta manni Böðvari frá Hnífsdal en hann komst svo að orði:

 

Sérðu mun?  

Sé ég tvo að sauðarekstri,

sínum hópnum hvor þar stjórnar.

Mörg er kindin væn á velli

valingóð til sláturfórnar.

 

Annar rekur hóp með hundum,

hamast við af öllum mætti.

Féð það veit, að hann er herra.

Harkan skín úr hverjum drætti.

 

Hinn við féð sitt gerir gælur.

Gæzkan skín úr svip og orðum.

Féð það eltir undurhrifið,

alla leið að sláturborðum.

 

Svona hvor með sínum hætti,

sauðum slátra og verða ríkir.

Svei mér, ef ég sé þá muninn,

sýnist báðir harla ríkir.

 

Þess má að lokum geta að ég er flokksbundin Vinstri Grænum og tók þá skýru afstöðu í síðustu kosningum. Ég hef einu sinni tekið viðtal við Steingrím fyrir helgarútgáfu Fréttablaðsins í öðru samhengi en pólitísku og verð að segja manninn einn þann stöðugasta viðmælanda sem ég hef rætt við á öllum ferli mínum. Guði sé lof að sala á léttvíni verður ekki leyfð í matvöruverslunum, því ég á barn, sjáið til.

 

 

Hafa skal það sem hljómar betur

"Hvað ætlar þú að kjósa?" er spurningin sem ég þarf brátt að svara. "Alls ekki Framsóknarflokkinn" ætla ég að segja. Aldeilis að ég muni svara þannig og glotta í kampinn. Fyrirtaks umræðuefni í reykpásunni. Kannski ég smelli í góm og segi eitthvað gáfulegt í kjölfarið, vitni jafnvel í blogg ókunnra manna og minnist þess þegar ég rakst á setninguna "Steingrímur J er orðinn eitthvað svo landsföðurlegur" og ég veit að með því, mun ég falla í hópinn.

Framkalla kurteisisleg hlátrasköll sem enda á viðeigandi tímapunkti og hlýt samþykkishljóm að launum.

"Annars kemur náttúrulega ekki til greina að kjósa menn sem leyfa vændi" er lína sem ég get notað. Með því hef ég útilokað Sjálfstæðisflokkinn og einhvern veginn grunar mig að vinnufélagar mínir kími við, þegar ég vitna í Björn Bjarna. Ég get jafnvel reynt að vera gáfuleg með því að setja "já, já, svo á ríkissjóður auðvitað ekki að bera neinn kostnað af þessari lagabreytingu, það var nú aldeilis". Þá grunar mig að fæstir viti um hvað málið snýst, ég lít því út fyrir að vera innsti koppur í búri stjórnmála með því einu að endurtaka valdar setningar og á endanum verður fólk farið að leggja veigamikil mál undir mig, sem veit ekki hverju ég á að svara. 

"Af hverju ekki Framsóknarmenn?" gæti einhver spurt og ég svarað "af því að þetta eru fávitar", skotið sígarettunni hnitmiðað þremur metrum út á gangstéttina, brosað óræð á svip og gripið þéttingsfast um kaffibollann, rétt áður en ég skýst inn aftur.

"Verð að fara. Aftur að vinna. Hef ekki tíma til að svara þessu. Seinna."

Klassísk undankomuleið.

Ég veit hvers ætlast er til af mér. Og hversu langt ég þarf að teygja mig til að komast örlítið lengra. Kann að koma fyrir mig orði. Hvort ég svo veit raunverulega meira en næsti maður um stefnuskrá einstakra stjórnmálaflokka eða um íslensku stjórnarskránna yfir höfuð, er allt annar handleggur. En ég reyni. Mér verður að takast.  

Ég ætla að vera ein í kjörklefanum