Áhættuleikarar handteknir í Hollywood hæðum

Þeir eru búnir að fletta ofan af tæknibrellunum.

Þetta er búið, krakkar.

Umræða um loftslagsbreytingar of mikið í anda Hollywood?

Með tungubroddinum

"Unaður bragðsins er staðsettur í tungunni og gómnum, þótt það eigi ekki upphaf sitt þar heldur í minningunni. Og gildur hluti þessa unaðar felst í hinum skilningarvitunum, sjón, ilman, snertingu og líka heyrn. Í tevenjum Japana er bragðið af teinu það sem minnstu máli skiptir - það er í rauninni rammt - en hin heiðríka friðsæld nakinna veggja, hreinlegar línur skálanna, tignin sem hvílir yfir athöfninni, nákvæmar og samstilltar hreyfingar þess sem býður teið, hin hljóða þökk þess sem þiggur það, daufur ilmur af viði og kolum, hljóðið er þögnin er rofin og vatninu ausið með trésleifinni; allt er þetta hátíð fyrir sálina og skilningarvitin."

Það er engin önnur en Isabel Allende sem skráði þessi orð og má finna þau í bókinni Afródíta; sögur, uppskriftir og önnur kynörvandi fyrirbæri. Mig langar ávallt að klæðast kímonó, bera te á borð og lita veggina postulínshvíta í hvert sinn sem ég les þessi orð.

Lygna aftur augunum og vera ein í takt við telaufin.  

Ritið hefur staðið í hillunni hjá mér um þó nokkurt skeið og ég glugga stundum í það á síðkvöldum þegar ég er ein. Þarna er að finna dásamlegar sagnir af soldánum í 1001 nótt og sjálfum Múhamed, hræðilega fitandi eggjahristingi sem tengdamóðir Isabel blandaði henni þegar hún hafði börn sín á brjósti og svo einnig þó ótrúlegt megi virðast, umfjöllun um mannasiði.

"Fjögur boðorð brenndu sig inn í sálina strax á frumskeiði æskunnar og áttu að tryggja að úr mér yrði sómasamleg frú;" ritar Isabel í upphafi kaflans sem ber heitið Mannasiðir. "sestu með fæturna saman, gakktu beint áfram, viðraðu ekki skoðanir þínar og borðaðu eins og fulorðna fólkið."

Ég iða alltaf léttilega í stólnum við lestur þessara orða. Langar að dingla löppunum, valhoppa á ská, viðra róttækar skoðanir mínar og borða matinn með skeið. Það eitt að alast upp í Suður Ameríku á umræddum tíma hlýtur að hafa verið ævintýri út af fyrir sig.

Isabel er manneskja matarástríðu og mikilfenglegra orða. Henni er einnig í lófa lagið að lofa verk annarra höfunda, sem hún laumar að milli umfjallanna um Forboðin Grös (sá kafli fjallar um grös og kryddjurtir sem voru bönnuð í klaustri Hinna berfættu systra þeirra fátæku vegna kynörvandi áhrifa sinna.)

Á listanum er að finna basilíku, engifer, karrí og lárviðarlauf svo eitthvað sé nefnt. Ljúfa gesti sem flesta er að finna í eldhússkápum í dag og erfitt er að gera sér í hugarlund að einhverju sinni hafi fyrrgreind hráefni verið bönnuð vegna orku sinnar og máttar.

Mig rak þó í rogastans þegar ég fletti í fyrsta sinn yfir kaflann sem hefst á frásögninni af "Lolu Montez, spænskri dansmey af aðalsfólki komin þó hún vissi ekkert um dans og ekki spænskur dropi í blóðinu, en það sem skorti af hæfileikum og ættgöfgi bætti hún upp með dirfskunni." 

Orðin framkalla samstundis fram í huga mér mynd af logandi ástríðufullri dökkleitri konu í þéttum holdum, alsettri skarti með dýrindis blævæng, sindrandi af sjálfstrausti og lífsneista.

"Þegar Lola Montez var í einrúmi með viðskiptavinum" bætir Isabel dreymin við "notaði hún venjulega ofsafenginn köngulóardansinn sem yfirvarp til að tína af sér slæðurnar, en gerði samt ekki þau mistök að fara úr öllu; hún kaus frekar að sýna töfrana í blúnduþyrli sem dró fram ágæti hörundsins og huldi það sem síður var fullkomið í vextinum."

Ég ímynda mér ávallt að bragðlaukar Lolu hafi notið ásta með sítrusávöxtum, safaríkum melónum og smjörsteiktum kjúkling á teini. Sem ómótstæðilegur kynþokki hennar hefur kryddað með dillandi hlátri og brosmildu augnaráði sem gaf aldrei meir upp en nauðsynlegt var.

Að elskhugar hennar hafi örmagnast af aðdáun áður en eftirrétturinn var einu sinni borinn fram.

Ég glugga oft í bókina góðu áður en ég loka augunum á kvöldin. Leyfi bragðlaukunum að gæla við minningar af löngu liðnum réttum, sem eitt sinn voru bornir fyrir mig og ég fæ aldrei að snæða aftur. Súkkulaðikökuna hennar Klöru ömmu sem ég á mynd af, hún var bökuð og borin á borð á tveggja ára afmælinu mínu. Yello-ið sem Guðmunda langamma bar alltaf fram á jólum, það innihélt niðursneidda banana og færði okkur fjölskyldunni himnaríki á jörðu.

Hegðun minna fegurstu kvenna var gerólík því sem Lola sýndi gjarna af sér. Hvorug þeirra steig köngulóardansinn og þær drógu aldrei menn á tálar. En þær voru sannar konur og sýndu af sér yndisþokka sem bar svo af, að um var rætt langt út fyrir andlát beggja. Hvernig sem það nú hljómar minnist ég enn langömmu minnar, þegar ég bragða á vel ristuðu brauði með vel útilátinni ostsneið og engin Sacher terta kemur í stað sneiðarinnar sem ég fékk í afmælisgjöf, þá tveggja ára að aldri. 

Í kvöldhúminu renna sagnir Isabel í bland við uppskriftir af suðuramerískri matarástríðu saman við fátæklegar minningar mínar af fegurstu konum sem ég hef augum litið um ævina, ættmæðrum mínum sem héldu mér hugfanginni með töfrum líkum blúnduþyrli sem dró fram ágæti sálarinnar ... og það í eldhúsinu.

Isabel hefur það fyrir satt; unaður bragðsins á sannlega upphaf í minningunni.

 

 

 

 

 

Tár og tuðruskór

Um leið og ég ber fram auðmjúkar þakkir til handa þeim 903 einstaklingum er heimsótt hafa bloggsíðu mína frá miðnætti, langar mig um leið að nota tækifærið til að hvetja almenning um land allt til að halda iðju þessari áfram, þar sem ég stefni ótrauð á gróteska hallarbyltingu innan tíðar.

Ég hef unnið hörðum höndum að auglýsingu vefsíðu minnar; dreift miðum til vandamanna, nýtt smáskilaboð til hins ítrasta auk þess er ég mútaði nokkrum lögreglumönnum sem áttu leið hjá Hverfisgötu í gær.

Erindi mitt hefur borið erindi sem erfiði, ég hef á fáeinum dögum aflað fleiri fylgismanna en meistaraflokkur karla í Grindavík, nýt meiri vinsælda en Þjóðleikhúsið og skákaði rétt í þessu umferðarþunga um Vestfirði.

Þess má geta að ég grét hljóðlega við ritun þessarar færslu.

Guð blessi ykkur, börnin mín.

 

Hvað gera bændur nú?

Synd að stúlkurnar sátu ekki á strák sínum þar til lagabreytingin var um garð gengin.   

Svíar hefðu aldrei látið snúa svona glatt á sig.

Grunur um að erlendar vændiskonur hafi starfað í Reykjavík

Slóttugar hugrenningar piparjúnku

"It requires a very unusual mind to undertake the analysis of the obvious."

A. N. Whitehead

Ég móttek í sífellu hálfgerð hótunarbréf frá honum Christian Carter. Hann heldur úti vefsíðu um þá klæki sem konum er nauðsynlegt að ástunda, ætli þær nokkru sinni að krækja í karlmann og uppskera sokkaþvott á sunnudagskvöldum að launum.

Ég er svolítið hrædd við þennan mann, en þó ekki nánda nærri því eins skelkuð og þegar ég les subject línurnar hans í pósthólfinu mínu.

"How women scare their soulmate away" stóð í bréfi frá honum sem ég móttók í síðustu viku. Lömuð af ótta við að glata væntanlegum lífsförunaut lokaði ég samstundis augunum, bar fram einlæga ósk í hljóði og opnaði svo dýrðina.  

"If you have finally met Mr. Right, would he end up falling in love with you and want to STAY?"

Ég geri samstundis ráð fyrir því.

"Or would he leave once he got close to you?" heldur Christian Carter áfram.

Kalt vatn milli skinns og hörunds. Af hverju hefur spurningin aldrei hvarflað að mér? 

"If you arent 100% certain about how you´ll make the right man feel when he comes in to your life ..." staðhæfir Christian mjúkmáll "or you´ve allready had the right man come into your life and then leave, then you need to read this special letter I´ve written for you right now:"

Undir þessum orðum er slóð á vefsíðu, sem væntanlega inniheldur umrætt bréf sem Christian hefur í fullri einlægni eflaust skrifað til mín. Ég þori ekki að opna bréfið. Hvað stendur í því? Bíða mín kynni við einhvern ofurfola sem veður í konum af öllum gerðum? Mun honum leiðast einlægt atferli mitt þegar á hólminn er komið? Er mér nauðsynlegt að beita klækjum til að öðlast þann eftirsótta rétt að mega gera honum ýsu í soðið á sunnudögum?

Ringluð á svip loka ég bréfinu og ákveð að geyma þessar hugleiðingar að sinni. Fletti áfram gegnum subject línur og rek augun í stjörnuspánna mína.

"Picses: Do whatever is required of you" staðhæfir setning dagsins.

Fate has spoken. Ekki einungis fyllist ég staðfestu, heldur ákveð ég að kryfja málið til mergjar. Halla mér aftur í stólnum og lygni kvenlega aftur augunum, svona eins og til að æfa mig í kynþokka. Ég ætla að hegða mér eins og sönn kona. Umyrðalaust ætla ég að ljúga að karlmanni sem mér þykir álitlegur og fyrir alla muni, alls ekki sýna mig utandyra án þess að hafa áður sett á mig farða.

Mér þykir deginum ljósara að ég muni eiga við ramman reip að draga.  

Undanfarna daga hef ég því flett upp hinum margvíslegustu leitarorðum er geta átt við hegðunaratferli það er herra Carter vitnar viðstöðulaust í. Og viti menn, Á Vísindavefnum er nefnilega að finna grein um keimlíka hegðun og þá sem Christian segir ofurfolum heimsbyggðarinnar eðlislægt að ástunda.  

Þar kryfur hún Sigrún Júlíusdóttir, prófessor í félagsfræði, kynhegðun væntanlegs elskhuga míns til mergjar og flettir ofan af þeirri staðreynd að sennilega er karlmaður drauma minna að takast á við jaðarpersónuleikaröskun.

Væntanlegur draumaprins veður því ekki einungis í konum, heldur er án alls efa óstöðugur; á erfitt með að sýna tryggð og heilindi og forðast því náin kynni eins og heitan eldinn. Hann skiptir stöðugt um vini og vinkonur og því þarf ég á öllum mínum klókindum að halda, eigi ég að ná í skottið á honum um helgar.

Sjúkkit, maður að ég skuli hafa hlustað á stjörnuspánna.

 

 

Indverska þjóðin aldrei söm

Og skyldi nú engan undra.

Brennum landsliðstreyjur, segi ég!

Indverskir krikket-aðdáendur ævareiðir

Klara litla og evrópski frelsisherinn

Ég er heltekin af hugmyndinni um íslenska málfræði. Hleyp sveitt milli herbergja og reyki sígarettur af miklum móð. Reyni örvæntingarfull að rifja upp hvernig orðið nafnháttarmerki er skrifað á ensku. Lít öðru hverju í spegil og man þá alltaf að ég á eftir að greiða mér. Held að nú hljóti að vera kominn hálfur mánuður síðan gallabuxurnar fóru síðast í þvott.

Fékk bréf frá öðrum Bandaríkjamanni í gær.

Hvað er þetta með samskipti landanna? Er mér ætlað að leiða heimsálfunni þá staðreynd fyrir sjónir að Ísland er, þegar upp er staðið, hluti af evrópskri menningu, að löndin eru 43 talsins, að álfan skiptist í meginatriðum í fjóra hluta sem kenndir eru við höfuðáttirnar og það er ekkert til sem heitir: "you dont tip at europian restaurants" því álfan er einfaldlega of stór til að hægt sé að staðhæfa svona?

Þetta er náttúrulega eins og að segja "europian laundry services are very cheap"

Je ræt.

En hvað um það. Sá hinn sami og skrifaði mér í gær vill læra íslensku. Hann segist hafa stúderað tungumálið í heila viku og sendi mér nokkrar vel valdar línur á móðurmáli íslendinga. Ég hef hann grunaðan um að vera íslending í felum, karlmann sem ég lokaði á fyrir skömmu og veit ekki hvernig best er að ná sambandi við mig aftur. Ég meina, annað eins hefur nú gerst. 

Þar sem ég er aftur á móti afar siðmenntuð í daglegum samskiptum, læt ég eins og ekkert sé.

Hvað ef þetta er Bandaríkjamaður eftir allt?

"Hættu að stolka mig!" gæti ég gargað og skellt á Hotmail accountinn.  

Hann myndi eflaust ekki skilja orð af því sem ég er að segja.

Its nice to know that youre wanted, yrði ég að útskýra og brosa silkimjúkt framan í skjáinn.

Bæta jafnvel við "please", kasta ógreiddu hárinu kvenlega aftur og hlæja dimmrödduð.

En hvað um það. Ég er sumsé búin að dusta rykið af orðabókinni og ætla að fara gegnum meginatriði íslenskrar málfræði með manninum. Skammast mín náttúrulega alveg ósegjanlega fyrir að hafa fallið í málfræðihluta íslenskrar tungu á samræmdum prófum í grunnskóla en hef ákveðið að þegja yfir leyndarmálinu mikla. 

Ég er alveg ágæt í íslensku. Vann meira að segja einu sinni sem blaðamaður. "My editor once told me" get ég sagt ef mér sýnist þessi nýfundni bandaríkjamaður vera að missa áhugann "that all my articles were like I was rewriting Njala" ... kannski það haldi honum við efnið.

Auðvitað sleppi ég þeirri staðreynd að ég var að taka við ákúrum fyrir fjálglegt orðaval við ritun veðurfrétta fyrir Mánudagspóstinn sáluga. Það kemur honum ekkert við.

Hver vill ekki lesa um ljúfan sunnanblæ á höfuðborgarsvæðinu?

Ég vona að maðurinn skrifi mér aftur.

 

Flóttalegt ferðalag um nótt

Celine Dion ómaði í útvarpinu meðan ég ók heim í kvöld. "I want to be the face you see when you close your eyes" sönglaði hún blíðmælt. Um leið og ég sveigði lipurlega inn Hringbrautina kom upp mynd af sjálfri mér svefndrukkinni að böðlast um í rúminu, með nefið ofan í andlitinu á mínum heittelskaða ... meðan hann lygnir aftur augunum.  

Ég hef aldrei prófað að gera þetta.

(horfðu á mig elskan)

"I want to be the touch you need every single night" hélt hún sannfærandi áfram.  

Mig langar að eiga mann sem þráir mig. Every single night er aftur á móti soldið mikið.

"I want to be your fantasy" ... syngur Celine. Samþykki hugmyndina auðmjúk.

"And be your reality ... and everything between"

Ah. Heyrðu mig nú kona.

"I want you to need me" með miklu innsogi og tilþrifum í röddinni.

Ég er farin að syngja með þegar hér er komið sögu. Búin að jafna mig á hugmyndinni um að vera einhvers reality. Ein í bílnum. Öskra hástöfum í sömu tóntegund og hnykki til höfðinu.

Skítt með hettupeysuna. Ég GÆTI staðið á sviði með Celine.

Þetta er mjög töff hjá mér, enda hálka í vesturbæ Reykjavíkur.  

Ég læt ekki að mér hæða. Enda hef ég verið með bílpróf afar lengi.

"Like the air you breathe"

Mynd af örvæntingarfullum og ímynduðum ástmanni mínum kemur samstundis upp í hugann, þar sem hann gasprar eftir súrefni og fálmar í tilfinningaríkri blindni eftir kvenlegum höndum mínum.

Hemla einbeitt á ljósunum við Framnesveg. Ég yrði að vera mjög ákveðin.

"I want you to feel me ... in everything" murrar hún lymskulega í útvarpinu.

Andrúmsloftið í bílnum er farið að taka á sig þykka mynd.

"I want you to see me ... in your every dream" 

Ég er farin að iða. Hvað ef ég fer ein á kaffihús? Mun ástmaður minn, ljóðrænn á svip, senda mér viðstöðulausan straum SMS skilaboða meðan ég ek upp Vesturgötuna? Lendi ég í árekstri vegna þarfa elskhuga míns?

"The way that I taste you feel you breathe you need you" gargar frú Dion gegnum hátalarana.

Celine er að syngja um þráhyggju; konan er orðin brjáluð.

Smokra mér flóttaleg upp á gangstéttina við BYKO og legg skáhallt við lagerinnganginn. Slekk dapurlega á útvarpinu og sit hljóð um stund.

Ímyndaður sviti drýpur niður nefbroddinn og ég ákveð að ganga ekki í hjónaband að sinni.

Eins og mér finnst skemmtilegt að hlusta á lögin hennar Celine. Geng gleiðum skrefum að útihurðinni og syrgi vinkonu mína í hljóði meðan ég geng niðurlút upp tröppurnar.

Þegar ég kem heim ætla ég að setja All By My Self á fóninn, smokra mér í bómullarnærbuxur og taka Bridget á málið

Feminískur tvískinnungur?

Ég; hinn óákveðni kjósandi, heiðarlegur skattgreiðandi, íslensk kona, móðir ungmennis og kaffisopakerling ... er miður mín yfir þeim feminíska tvískinnungi sem liggur eins og þunn reykjarslæða yfir almennri þjóðfélagsumræðu um stöðu og réttindi hérlendra kvenna. 

Er búið að lögleiða vændi í atvinnuskyni?

Segið mér að þetta sé ekki satt. Í guðs almáttugs bænum stamið því samstundis út að blaðamaður hafi slegið inn villur í uppsetningu á frétt um samþykki laga á afnámi fyrningar kynferðisbrota. Sé þetta aftur á móti rétt og satt, vinsamlegast segið mér þá að feministar séu ekki búnir að frétta af þessum harmleik. Hvers vegna situr fólk í þegjanda hljóði? HVAR eru harðsvíraðar kvenréttindakonur núna? Eru þær allar horfnar undir feld eins og Guðbjörg Hildur gerði í kjölfar umræðunnar um Smáralindarbæklinginn?

Eru þetta eintómar kaffibollakonur sem slá um sig með fögrum orðum þegar við á?  

Stelpur, ég þakka ykkur hjartanlega fyrir stuðninginn í baráttu fyrir bættum launakjörum, en sé þetta frumvarp orðið að lögum - hlýt ég, hinn óákveðni kjósandi að spyrja - hvers vegna heyrist ekkert í ykkur nú? Hvernig gat þjóðin leyft þessu frumvarpi að verða mótmælalaust að lögum?

Eru feministar einungis baráttumanneskjur í frístundum?

Eða er ég að misskilja þetta allt; líta konur á þessa lagabreytingu sem skref í átt að auknu valfrelsi kvenna á atvinnumarkaðinum? Á ég jafnvel að fagna því í krafti kvenna að nú geti mellurnar loks um frjálst höfuð strokið á hinum almenna markaði? Stofnað stéttarfélag og lögleitt launataxta?

Lítil klausa á forsíðu mbl.is innihélt nefnilega setninguna sem ég vitna í hér að neðan.

Ég er svo fullkomlega miður mín að ég hef með öllu gleymt hvernig maður ber sig að við málefnalega umræðu. Er farin að endurtaka mig, skrái hverja færsluna af fætur annarri, skelfingu lostin á svip með sterkan kaffibolla og logandi sígarettu.  

Sé þetta rétt eru nokkar staðreyndir deginum ljósari. 

1. þessar konur verða að starfa sem verktakar, þar sem þær mega ekki hafa dólga?
2. Verða smokkar og sleipiefni loks frádráttarbærir tekju- og útgjaldaliðir?
3. Nú borga þær sennilega skatta. Verður þeim leyfilegt að nýta persónuafslátt sinn?  
4. Er nú loksins hægt að sækja um atvinnu- og dvalarleyfi sem vændiskona?
5. Ganga þær allar í V.R. þar sem starfsgreinin flokkast undir þjónustu?
6. Verða settir upp sérstakir launataxtar og þjónustugjaldskrá eftir flokkum og starfsaldri?
7. Fellur frumvarpið einvörðungu undir konur, eða verður körlum leyft að selja sig líka?    
8. Síðast en ekki síst; hvert verður hlutfall virðisauka gjaldskrá vændis?

Ég, hinn almenni kjósandi, hef enga hugmynd um hvernig ég get flett fyrrgreindu frumvarpi upp á vefsíðu Alþingis. Þó langar mig að finna þessi skjöl, fletta því upp hvaða þingmenn studdu þetta frumarp til laga og hvaða flokkum þeir tilheyra. Mig langar einnig að sjá hverjir sátu hjá þegar frumvarpið var afgreitt og hvaða þingmenn greiddu atkvæði á móti.

Ég ætla að sneiða hjá þessu fólki þegar að kosningum kemur. Þessa fulltrúa vill ég ekki sjá inn á þing. Ég styð mótmælendur þessa frumvarps heilum huga og get lofað því, að ég greiði þeim mitt atkvæði í komandi þingkosningum. Ég læt ekki bjóða mér þennan pólitiska tvískinnung.  

Stelpur mínar, gjörið svo vel að hysja upp um ykkur buxurnar.

Mér er skapi næst að öskra af pirringi og já, niðurlægingu.

 

Ðats it

Mikið hafa umræður verið líflegar á Alþingi í dag. Skammt stórra högga á milli og ólíkir málaflokkar afgreiddir. Þingmönnum hlýtur til að mynda að vera mikið í mun að jafna út launamun kynjanna þar sem vændi hefur loks verið lögleitt á Íslandi.

 

Og þessu skellir Morgunblaðið fram í einni klausu, eins konar upptalningu á þeim frumvörpum sem afgreidd voru í dag. Alveg rétt enda, við skulum endilega ekkert vera að vesenast neitt þó þingmönnum hafi loks tekist að koma á fót rauðum hverfum í Reykjavík.

 

"Þá verður samræðisaldur færður úr fjórtán í fimmtán ár og vændi til framfærslu hættir að vera ólöglegt. Þá hefur verið fallið frá ákvæðum í vegalögum..."

 

Um leið og ég óska þolendum kynferðisafbrota innilega til hamingju með langþráðan sigur í baráttu sinni við löggjafavaldið, lýsi ég stóreyg aftur á móti því yfir að ég skil ekki þá þráhyggju Alþingismanna að vilja lögleiða vændi á Íslandi.

 

Hverjum er þessi lögleiðing eiginlega til hagsbóta?

Fyrningarfrestur á kynferðisafbrotum gegn börnum afnuminn